Glampacking (te warm om te poepen)

Minguhlaba vanuit Myanmar! Ik schrijf dit terwijl ik in een huisje op het Inle meer zit en op een rijstkroepoek met gember knabbel. Het is hier echt enorm vredig en het is amper te bevatten dat al deze houten huizen, tuintjes, pagodes en zelfs palmbomen zich midden op een meer bevinden. Vannacht (4 november) zijn Lonne en ik aangekomen in dit drijvende dorp, na al een week avonturen te hebben beleefd in Yangon, Chaung Tha Beach en Bagan. Laat ik bij het begin beginnen.

Bij aankomst Yangon wachtte Lonne me al in de hotelkamer op. Wat fijn om weer een bekend gezicht te zien! Omdat zij de dag ervoor al was aangekomen en daarbij thuis alles had georganiseerd was ze ook nog eens een heuze expert op Myanmees gebied. Na drie weken zelfstandig reizen in Japan is het wel even fijn om alles al voor je geregeld te hebben. De tijd van uitslapen was wel echt voorbij, want de volgende ochtend moesten we al om 3.45 uur opstaan om de bus van 6.00 uur naar Chaung Tha te halen. De taxirit naar de bus was wel iets rustiger dan de vorige, welke me een beetje aan mijn rijgedrag tijdens Mario Kart deed denken. Met iets minder schildpadjes en iets meer rochelende chauffeurs. Eens in de zoveel tijd draaien ze hun raampje open om met vol geweld hun tabakspruim naar buiten te kwatten. Erg smakelijk. Eenmaal bij het busstation aangekomen werd er een gezellige film aangezet voor tijdens het wachten; the Raid. Als je iets niet wil zien om half 6 's ochtends zijn het close up executies. Een beetje misselijk van de beelden werden we de bus ingeloodst, maar gelukkig heb ik alle 6 uren mijn maaginhoud bij me kunnen houden. Het was amper middag toen we ons paradijselijke resort betraden, op 2 minuten lopen van het strand. Tenmidden van een bananenboomgaard stonden een aantal schattige houten hutjes, en eentje daarvan mochten we ons thuis noemen voor de komende twee nachten. Omdat het hutje geen airco had, in tegenstelling tot de bus (a.k.a rijdende diepvries), snelden we ons naar het strand. Wat we daar troffen was prachtig! Een compleet verlaten zandstrand met palmbomen en één bootje dat dobberde op de heldere zee. Dat dit nog bestaat...

Ook het water was heerlijk warm. We hebben in twee dagen makkelijk 8 uur lang in de zee doorgebracht. Voor de rest was het toch te warm om iets te ondernemen. Het was de perfecte plek om even te acclimatiseren. Maar na twee dagen moesten we toch door. Natuurlijk weer belachelijk vroeg. Om 5 uur 's ochtends werden we opgehaald voor onze busreis terug naar Yangon. Deze bus was een stuk krakkemikkiger dan de vorige. Je hoorde het constante getoeter amper boven het gerammel uitkomen. In Yangon moesten we nog 9 uur wachten op de nachtbus naar Bagan, dus zochten we maar een mall op met wifi en airco. Een beetje ongemakkelijk begaven we ons, met backpack en al, tussen de rijkere bevolking van de Myanmeesjes. We ploften neer bij een foodcourt en gingen om de beurt op onderzoek uit. Lonne had een reflexology plek gespot, waarbij de prijzen erg aantrekkelijk klonken. De afgelopen dagen waren toch al glamourous, dus dan kon dit er ook nog wel bij. Glampacking all the way. Anderhalf uur werden we heerlijk losgekneed, waarna we er weer helemaal tegenaan konden. De nachtbus ging met 10 uur nog een lange zit worden.

Voorbereid op het ergste hervatten we onze weg naar het busstation. Tot onze verbazing zagen we daar luxe touringcars en net geklede stewardesjes die ons met koffie en een cakeje stonden op te wachten. In de bus was het helemaal geweldig. De beenruimte was Dutchie-proof en er zaten zelfs schermpjes in de stoelen waarop je oa Angry Birds kon spelen en Westlife kon beluisteren! Helemaal happy playbackten we vol overgave het halve 'best of the nineties' repertoire. 'S ochtends vroeg kwamen we aan in Bagan. Daar hadden we drie dagen om de befaamde tempels en stoepa's te bekijken, voor we richting Inle zouden reizen. De tempels zijn over een groot gebied verspreid, dus dag twee trokken we er al vroeg op uit met onze gehuurde e-bikes. Zo zoeften we van stoepa naar stoepa met deze hippe scootertjes, voorzien van onze eigen geluidseffecten. De volgende dag huurden we ze weer, al lag onze fascinatie toen iets meer bij de heuvels waar je zo leuk op en af kon rijden. Je bent Nederlander of je bent het niet.

Diezelfde avond hadden we nog de nachtbus naar Inle Lake, welke ietsje minder glamoureus was dan de vorige. Er zaten zelfs mensen op klapstoeltjes in het gangpad. Maar gelukkig konden we nog even slaap pakken voor we om 3.30 uur arriveerden aan de rand van het meer. Daar wachtte de gastheer van het volgende verblijf ons al op om ons met een speed-kano naar zijn huis te vervoeren. Wat een geweldig mysterieuze beleving was dat! In het stikdonker voeren we een uur over het enorme meer voordat we bij zijn houten villa op palen aankwamen. Da's toch iets anders dan de bamboe hutjes die we ons hadden voorgesteld. Bij daglicht werd het helemaal duidelijk hoe gigantisch die gemeenschap op het water was. Het bestaat uit allerlei verschillende dorpjes, welke je kan bereiken over de waterwegen langs de drijvende tuinen. Puta, de gastheer, verzorgde ons van een uitgebreide rondvaart en Thita, zijn dochter, schotelt ons uitgebreide gerechten voor. We worden ontzettend in de watten gelegd. Ook hun katjes zijn geweldig. Jaja, er zijn zelfs katten op dit drijvende dorp. Broer, zus en moederkat zijn altijd samen en constant op ontdekkingstocht in en rond het huis. Het is echt mooi om vanaf zo dichtbij mee te krijgen hoe die mensen hier leven.

Ondertussen hebben we al veel meer avonturen meegemaakt, maar dat vertel ik in een volgend blog. Stay tuned!