Dan maar je voeten uit het raam.

Gisteren heb ik mijn vader uitgezwaaid. De bijna-zeventigjarige backpacker ging weer op weg naar huis na mij drie weken te hebben vergezeld. Drie aangrijpende weken. In positief, maar helaas ook negatief opzicht.

14 november wachtte mijn vader me in Bangkok op, vanwaar onze drie-landenreis zou starten. Het was leuk om hem weer te zien, en hij was erg enthousiast over zijn eerste echte backpack reis! Helaas viel onze eerste bestemming een beetje tegen. De eerste vier dagen verbleven we in het zeer moderne Bangkok, waar niet veel te doen is als je niet uit bent op comazuipen en shoppen. Maar de massages waren goedkoop en de paar tempels die we zagen erg indrukwekkend. Dag vijf vertrokken we naar de bestemming waar ik al een hele tijd naar uitkeek: Siem Reap. Drie dagen lang mochten we de wonderbaarlijke ruïnes van Angkor bewonderen. Een erg indrukwekkende ervaring! Even kroop ik in de huid van Lara Croft terwijl ik over eeuwenoude stenen klauterde en me tussen de overwoekerde muren een weg baande door de tempels. Avonturiers die we zijn bezochten we naast de grote bekende tempels ook een paar kleintjes die soms wel érg goed verstopt zaten. Op onze mountainbikes trotseerden we kiezel- en zandweggetjes en amper zichtbare modderpaden. Veel leuker dan het toeristische tuk tuk rondje! Siem Reap zelf was ook een erg schattig stadje. Het deed ons zelfs een beetje denken aan Breda vanwege de singel die eromheen lag. Er waren vele eetgelegenheden (inclusief achtpotig 'eten') en natuurlijk konden we een massage in het huis van 'Madam' niet achterwege laten. Gelukkig was deze tent iets beschaafder dan de versie van NHTV Theater ;) Tidom tidom.

Na Siem Reap trokken we verder oostwaarts richting Phnom Penh. Helemaal op rolletjes ging dit niet, want de minivan die ons daarheen bracht had tot twee keer toe een klapband! Binnen 5 uur. Dat was ook niet heel gek, want de weg lag vol met kuilen. Daar lag dan wel weer een meter rooie stof op, wat zo erg opwaaide dat het zicht van de chauffeur zwaar belemmerd was. Maar uiteindelijk waren we veilig aangekomen. Daar was het nog wel even zoeken naar het hotel, want het is daar een logistieke puinzooi. De straatnummers zijn compleet random, de huisnummers volgen elkaar niet op (320 en 18 kunnen naast elkaar liggen bv) en er zijn vaak zelfs dubbele huisnummers op 1 straat! Hoezo verwarrend. Eenmaal gesetteld besloot ik even zen te moeten worden om alle gekte van me af te laten glijden. Gelukkig kon ik de volgende ochtend gelijk terecht bij een aerial yoga lesje. Heer-lijk! Wat heb ik dit gemist zeg. In de avond plakte ik er nog een 'normale' yogales achteraan. Ik voel mijn spieren nu bijna nog trillen. Maar ook deze sessie kwam goed uit omdat we in de middag de Killing Fields hadden bezocht. Daar werden we even goed hard geconfronteerd met de gruwelijke (vrij recente) geschiedenis van Cambodja. Met een audiotour werd je geleid over een nu vredig ogend veld waar zo'n 40 jaar terug onschuldige mensen werden omgebracht. Er stond zelfs een boom waar baby's tegenaan werden doodgesmakt. Het echt wonderbaarlijk dat de Cambodjanen nu zo positief in het leven staan en zo oprecht vriendelijk zijn!

Daarin verschillen ze opvallend met de Vietnamezen. Die zijn voornamelijk vriendelijk tegen betaling. Na twee dagen Phnom Penh reisden we over de Mekong rivier naar het land der loempia. Onderweg bezochten we oa nog een fishfarm, floating market en fruitkwekerij. Het was een indrukwekkende twee daagse reis, met interessante reisgenoten. Omdat het een über toeristische package tour was werden we samengevoegd met een aantal über toeristische toeristen. En dat hebben we geweten. Zo was er een koppel waarvan de chagrijnige oude man mensen randomly begon te slaan. Zijn opgespoten 30 jaar jongere vrouw stelde de meest intelligente vragen zoals 'welke zijn nou mannetjes en vrouwtjesbomen?', terwijl ze met haar 10 cm lange knalroze nepnagels aan haar kont zat te krabben. De tour eindigde met een lange busreis van Can Tho naar Ho Chi Minh City (Saigon). Bij het wachten op deze bus stuitten we op een vreemde situatie. We stonden aan de rand van de Mekong, en een klein bootje legde vlak bij ons aan. Een man werd overstuur de kant op geholpen en daarna zagen we waarom. Achter hem droegen twee mannen een dode vrouw op een rieten (strand) matje naar een auto toe. Wat eerst een erg zielige situatie was werd stiekem een beetje een slapstick. De vrouw was namelijk te lang voor de achterbank. Eerst werd ze opgevouwen, maar dat bleef niet zitten. Toen duwden ze haar hoofd omhoog en gooiden ze snel de deur dicht, maar dat leek ook niet te werken. Uiteindelijk hadden ze de oplossing gevonden, en even later reed de auto weg met een paar voeten uit het raam bungelend.

Vanuit Ho Chi Minh vlogen we de dag erop gelijk door naar Hue, een koninklijk stadje in het midden van Vietnam. Daar bezochten we de prachtige en gigantische citadel, waar niet al te lang geleden de royalty leefde. We maakten ook een uitstapje naar de Demilitarized Zone, de grens tussen noord en zuid Vietnam in de oorlog. Daar bezochten we ook een ondergronds stadje, waar je nu nog door de tunnels kan lopen. Onze laatste dag Hue huurden we scootertjes om de extravagante tombes te bekijken aan de rand van de stad. Mijn vader was in het begin doodsbang, maar aan het eind van de dag zoefden we tijdens spitsuur kriskras over de hoofdwegen alsof we nooit anders gedaan hebben.

Helaas waren de leukste dagen hiermee tot een eind gekomen. In de nacht van 30 november kreeg ik te horen dat mijn Coenie was doodgegaan. Mijn grootste angst was waarheid geworden. Ik had daadwerkelijk getwijfeld om niet meer te reizen omdat ik hem dan misschien nooit meer zou zien. Het was al een bejaarde hamster ten slotte. Ondanks dat hij oud is geworden en tot het einde in goede handen was, bracht het een enorme domper op de reis. We gingen die dag erop naar Hoi An, maar echt zin had ik er niet in. Het regende daarbij ook nog bakken uit de hemel. We besloten om er maar 2 dagen te blijven ipv 4, en dan maar weer naar Ho Chi Minh terug te gaan. Hoi An is hoe dan ook wel een mooi stadje trouwens. 's Avonds is het mooi verlicht met lampionnetjes, en overal zie je koppeltjes drijfkaarsjes te water laten. Het stikt er ook van de kleermakers, en ik heb er een simpel jurkje gekocht die meteen op mijn figuur werd ingenomen. Dat was wel een bijzondere ervaring. Terug in Ho Chi Minh ben ik opnieuw afleiding gaan zoeken. We zijn wat souvenirmarktjes afgestruind en naar het warmuseum gegaan. Daar waren we nog amper binnen of ik werd onwel. Niet door de foto's, maar door de hitte. (Jep, in december). Trillend en met een flinke lading koorts ging ik maar terug naar het hotel om af te koelen en uit te rusten. Van dat laatste kwam helaas weinig terecht omdat die nacht de volgende klap kwam. Mijn tante, het zusje van mijn vader, was vrij plotseling overleden. Dan is het ineens heel vreemd dat je zo ver weg bent. Gelukkig kan mijn vader bij de uitvaart zijn, maar het blijft een onwerkelijke situatie. Niet de beste manier om een vakantie af te sluiten en het afscheid was dan ook heel dubbel. Maar mijn tante kennende zou ze niet willen dat ik hierdoor niet meer kon genieten van mijn reis, dus ik ga zeker proberen om er nog wat van de maken.

Gelukkig wacht mij morgen het paradijselijke strand van Phu Quoc, en heb ik deze laatste twee weken nog vele andere avonturen op de planning staan. Dus ik ga nog even genieten van deze exotische bestemming, voor ik straks op Schiphol word opgewacht door meneer Vorst en Regen. Brrr... Hoe houden jullie dat vol.