Goed fout

De afgelopen dagen heb ik doorgebracht in Osaka en nu ben ik alweer op weg naar Tokio, voor mijn laatste 4 dagen in Japan. Dus het is de hoogste tijd om mijn verhaal van mijn vorige Tokio avonturen af te sluiten voor ik aan de nieuwe begin. Maar laat ik beginnen met een samenvatting van de meest recente gebeurtenissen.

Mijn laatste dag Kyoto bracht ik door in het meest toeristische district van de stad. Daar waren de meeste grote tempels en tientallen straatjes met souvenirs en Japanse lekkernijen. Het was heerlijk weer en dit keer was ik positief verrast door de bezienswaardigheden. Zo kon je naast een van de grootste tempels van Kyoto, de Kiyomizu-dera, de symbolische buik van Boeddah binnenlopen. Het was er stikdonker, maar als een getrainde nachtblinde schuifelde ik me een weg door de vele bochtjes voor ik bij een draaiende steen aankwam waar je een wens kon doen. Een erg bijzondere ervaring. Boeddah moet zich wel een beetje als de geest van Aladdin voelen, want bij erg veel heilige plekken (zoals deze) wordt het uitkomen van je wens bijna gegarandeerd. Aan de andere kant van de tempel kon je geluk in de liefde garanderen als je met ogen dicht van een 'love stone' naar de andere kon lopen zonder deze te missen. En dat is nog een hele uitdaging met de hordes aan toeristen die je moet ontwijken. De kans dat je over de voeten van je ware liefde struikelt is groter dan het succesvol afleggen van het parcours. Na de tempelbezoekjes ben ik nog even naar het museum van Japanse arts and crafts geweest, waar ik net op tijd was voor een life en zeer hypnotiserende geisha dans! De middag sloot ik af met een wandeling langs de rivier, waar vele jongeren zich verzamelden om te chillen, picknicken en muziek te maken op deze luie zondag.

De volgende dag vertrok ik naar Osaka, wat amper een half uurtje van Kyoto vandaan is. Ik volgde de routebeschrijving die de eigenaar gemaild had en kwam uit bij een appartementencomplex. Een beetje verbaasd ging ik naar boven. Is dit Central Osaka Hostel? Op de deur van nr 501 trof ik een briefje met mijn naam erop (zie foto). Er was niemand thuis, dus of ik de sleutel even uit de brievenbus beneden kon pakken en mezelf binnen kon laten. Eenmaal binnen trof ik een woonhuis aan met in de slaapkamers zelf in elkaar getimmerde stapelbedden. Drie bedden boven elkaar, met in totaal ruimte voor 15 mensen. Er was wel maar 1 toilet en 1 badkamer, zonder deur. Hmmm...

De rest van de middag heb ik maar in het winkelgebied vlakbij doorgebracht, wat overliep van schreeuwende neonborden en
winkelpersoneel. Bij terugkomst in het appartement kreeg ik een warm welkom. Een Franse jongen en een Nederlands gezin zaten in de woonkamer en begroetten me vriendelijk. Ook de eigenaar en zijn vriendin waren erg hartelijk. Het voelde gelijk heel vertrouwd en we hebben de hele avond gegeten, gedronken en gekletst. Alex, de Franse jongen, had nog geen plannen de volgende dag, dus besloten we er samen op uit te gaan. Op zoek naar een vlooienmarkt ontdekten we heel Osaka, maar de markt was nergens te bekennen. Na een paar uur zoeken besloten we maar naar Nara te gaan, een stadje net buiten Osaka. Echt een aanrader! De stad staat bekend om het hebben van de grootste Boeddah van Japan en de honderden tamme herten die vrij rondlopen. De meeste vond je natuurlijk rond de standjes die hertenvoer verkopen. Het voeren van die vetzakjes leverde erg leuke foto's op. Ik wil daarbij gelijk de opmerking maken dat ik die ochtend mijn best had gedaan om er zo Japans mogelijk uit te zien. Oftewel: goed fout. Je ziet mijn leeftijdsgenootjes regelmatig met korte rokjes/ broekjes, haar in schattige pluimstaartjes en een plamuurlaag aan make-up op hun gezicht. Oh en altijd torenhoge hakken met kanten kniekousjes. Maar dat ging me net even te ver. Afin, ik vervolgde mijn weg naar de tempel in deze outfit en ondergedompeld in hertenkwijl. De Boeddah was een erg imposant beeld, en de tempel op zich was ook erg mooi. Natuurlijk was er ook een ritueeltje wat je eeuwige wijsheid garandeerde. Dit keer moest je daarvoor door een minuscuul gat van een pilaar klauteren. Klein en fijn zijn heeft zeker zijn voordelen! Dus wie wijze raad zoekt kan voortaan bij mij terecht.

De overige dagen bestonden voornamelijk uit museumbezoekjes. In 'the museum of housing and living' kon je door een replica van een oude Japanse stad lopen en de inrichting van de huizen bekijken. Zelfs dag, nacht en onweer werd nagebootst. Ik heb vele ideeën opgedaan voor de herinrichting van mijn huis, want de Japanse inrichting is zo sfeervol! Maar misschien dat ik er toch nog een nachtje over slaap voor ik al mijn meubels op marktplaats zet en de grond bezaai met rotan matten en kussens. 'The museum of old Japanese farmhouses' was eveneens indrukwekkend. Het is een openluchtmuseum gevestigd in een prachtig parkje net buiten Osaka, en je komt er helemaal tot rust. De boerderijen zijn ooit echt bewoond geweest en zijn van hun locatie ver buiten Osaka hierheen verscheept. Ik had echt het gevoel alsof ik door een Japanse versie van het Asterix en Obelix dorpje liep. Een heel andere ervaring dan de Tokyo madness!

Want ook al begint de dag rustig, het eindigt hoe dan ook in een feestje. Zo was het begin avond toen ik op mijn verjaardag rustig op bed wat series aan het kijken was. Ineens kwamen twee Koreaanse meisjes de kamer binnen. In Jip en Janneke Engels stelden ze zichzelf voor en vroegen gelijk of ik een stukje cheesecake wilde mee eten. Ha, toch nog taart op mijn verjaardag! We kletsten tot het 22.00 uur was, en ik bedacht me dat ik Ami nu nog zou ontmoeten voor een drankje. Ondanks dat ik best moe was spoedde ik me naar beneden. We dronken wat in de lounge, en raakten aan de praat met nog andere backpackers die daar zaten. Niet veel later bevond ik me weer in een Karaokebar. Zo snel kan dat gaan. Na twee uurtjes Gangnam Style, Justin Bieber en nog veel meer foute muziek hielden we het voor gezien. De volgende avond zouden we weer afspreken in de bar om ons feest te vervolgen.

Overdag bracht ik eerst een bezoekje aan Akihabara 'Electric Town'. En het is Tokio op zijn best. Geeky en fout to the max! Heerlijk! Overal waar je keek hingen Neonborden met reclames voor games en maid cafe's waar heel het district mee vol zat. Ook stonden overal de poppige 'maids' zelf in hun zoetsappig uniformpjes flyers uit te delen. In een dergelijk café word je schijnbaar op je wenken bediend door een van die dames, en zingen ze liedjes en doen ze dansjes. Het is voor jong en oud, man en vrouw. Ik heb me er die dag nog niet aan gewaagd, maar misschien dat ik er nog een keer binnen stap. Wel ben ik de game arcades binnen gestapt en ik heb volop genoten van de herrie en spelende businessmannen in pak. Rijen en rijen aan spellen vulden de hal. Grijpmachines, vechtspellen, racegames, muziekspellen, al-les hadden ze. Keer 1001. Het is het walhalla van menige geek en ik moest de hele tijd aan Renko en Mathijs denken (hoi jongens!!). Wat zouden die graag in mijn plaats zijn. En vanavond ga ik er weer heen, want mijn hostel zit er vlak naast!

Bij terugkomst in het hostel ging het feest van de vorige avond verder, dit keer met nieuwe gezichten. Zo was er een Jim Carry de 2e, die met de minuut extremer werd en op een gegeven moment zulke gekke bekken trok dat hij erbij omviel. Het drankspelletje zal erbij hebben geholpen. Ik heb het opnieuw redelijk rustig gehouden, maar het was een hilarische avond en een prachtige afsluiter van mijn eerste Tokio avontuur. Ondertussen ben ik opnieuw in deze prachtstad aangekomen en ga ik nog even volop genieten van de laatste paar dagen Japan!