27 candles in the wind

Vandaag was ik in het bamboebos, ten westen van Kyoto. Een echte aanrader volgens mijn Lonely Planet, en daarom vertrouw ik dat ding niet meer. Het 'bos' bestaat letterlijk uit 1 pad van ongeveer 300 meter met aan weerszijden wat bamboe bomen. In een gemiddeld tuincentrum kom je er al bijna meer tegen. Een hele tijd heb ik het gevoel gehad toch verkeerd te zijn gelopen, want op de foto op de kaft van de Lonely Planet is toch echt een trap te zien, en die ben ik nog nergens tegen gekomen. De geisha wil ik nog wel door de vingers zien. In mijn speurtocht naar de trap ben ik de zen-tuin van de Tenryu-ji ingedwaald. Dit beviel me al gelijk beter dan dat strookje panda voer.
De tuin had een prachtige vijver met koi en schattige stroompjes langs schattige boompjes. Goed voor een instant 'zen' feeling.

Bij de uitgang kwam ik ineens de Spanjaarden van de vorige dag tegen. Ze waren net van plan om te lunchen en ik haakte gezellig aan. Het was 12.30 en ik begon al een beetje honger te krijgen. Tip van de dag: als Spanjaarden (en dat geldt ook voor Peruanen trouwens) zeggen dat ze nu gaan eten, zorg dan dat je iets te snacken bij de hand hebt. Voordat je daadwerkelijk eten voor je neus hebt is het 3 uur later. Geen grapje, rond 4 uur zaten we eindelijk aan een sushi bar, omdat ze elke paar minuten toch nog even iets anders gingen doen. We hadden daarna nog maar net tijd voor 1 tempel, omdat de meeste rond 5 uur sluiten. Daarom hebben we nog even een uurtje gechilled aan een riviertje met een blikje koude koffie, een groene thee Kit Kat en een andere Japanse snack. Het werd al snel donker en kouder, en dus besloot ik maar vroeg richting hostel te gaan. Morgen heb ik een lange dag voor me, waarin ik alle must-see routes afleg. Maandag reis ik namelijk alweer door richting Osaka. Maar zoals beloofd vervolg ik nu eerst verhaal over mijn avonturen in Tokio!

Het is zondag 12 oktober en tijd om een uitstapje te maken naar een bergdorpje 2 uur ten noorden van de bruisende stad: Nikko. De locatie is bekend om haar grootse tempels gesitueerd in een bosrijke omgeving. 's Ochtends vroeg stapte ik op de trein en viel bijna onmiddellijk in slaap. Ik had volgens mij nog wat in te halen. Verschrikt werd ik net op tijd wakker en liep ik nog wat slaapdronken naar de bus die richting het 'World Heritage' gebied reden. In de rij hoorde ik ineens iemand vlak achter me Engels praten met een dik Nederlands accent. Een forse Amsterdamse 50er was in gesprek met een Indiër in een dun t-shirtje. Ik wil er even bij zeggen dat het die dag zo'n 10 graden was. Ik sprak ze aan en al snel stelde de Amsterdammer (ik ben zijn naam kwijt) voor dat ik maar met hen mee moest lopen. Zijn vrouw kwam er even later ook aan, waar ik voornamelijk mee gepraat heb. Een erg vriendelijk stel en gezellig om een dag mee op te trekken. De man had wel erg 'Amsterdamse humor' zoals hij zelf zei, wat inhield dat hij je constant aan het beledigen was op een grappige toon. Ik weet daar dus echt nooit een houding bij aan te nemen en lachte maar beleefd. We hebben in een paar uur 3 grote tempels bezocht en 1 mini tuintje. Maar wat een drukte! Bij de meest populaire tempel liepen hon-der-den mensen je voor de voeten en stond er een rij van hier tot... wel, ver dus, om de hoogtepunten van de tempel te bezoeken. Niks sereen. Puur massatoerisme. Het was wel erg mooi en ik ben blij dat ik het gezien heb, maar ga er niet heen om tot rust te komen. Eind middag reisden we samen weer terug naar Tokio waarna ik opnieuw met tegenzin richting het hostel liep. Ik had alle hoop opgegeven om mijn verjaardag een beetje feestelijk in te luiden. Ik was moe en alle mensen die ik van het vorige hostel kende waren alweer weg.

Maar gelukkig kwam Vitaliy to the rescue! Wie had dat gedacht. Hij appte me of ik kwam stappen in de Golden Gai in Shinjuku, dan zou hij een capsule room voor me regelen voor mijn verjaardag. Dankbaar nam ik dat aanbod aan. Hij was dus toch best aardig. In alle haast ben ik die kant op gerace't, heb me nog even kunnen opfrissen, en om 23.45 renden we door het bekende uitgaansdistrict op zoek naar een bar om mijn 27e levensjaar in te luiden. Ik nam uiteindelijk genoegen met een British Pub naast het hostel, omdat de andere barren erg klein en leeg waren. Met een pumpkin mojito in de hand (een halloween special) kon het aftellen beginnen.

13 oktober 00.00 uur. Ik was jarig! En dat zou iedereen weten ook. Van alle kanten werd er 'happy birthday' geroepen. Toen we uiteindelijk toch naar een typisch Japanse bar gingen (noem het gerust een mini-bar) speelden ze wel een uur lang verjaardagsliedjes en kreeg ik een glaasje bruisende sake on the house.
We kletsten nog even met een Australisch koppeltje wat erbij kwam zitten (en waardoor de bar gelijk vol was), tot ik rond een uur of 2.30 besloot dat het wel mooi was geweest. Vitaliy had ook een paar drankjes teveel op en begon iets te aanhankelijk te worden voor mijn doen. Snel bedankte ik hem voor de avond en wuifde ik hem vaarwel om me te spoeden naar mijn comfy capsule bedje op de women-only verdieping.

Om 7.00 uur stond ik alweer op om me te spoeden naar de Tsjukiji fish market, maar tot mijn grote telleurstelling kwam ik er ter plekke achter dat deze gesloten was. Schijnbaar hadden ze van mijn verjaardag een nationale feestdag gemaakt. Heel lief van ze, maar niet heel handig. Ik wilde hoe dan ook sushi als ontbijt. Dan maar iets minder vers. Daarna heb ik de (toch niet zo heel lekkere) maaltijd weggespoeld met een heerlijk kopje Starbucks koffie. Buiten begon het ondertussen al te regenen. Er was voor die dag een typhoon voorspeld en er werd gewaarschuwd om zoveel mogelijk binnen te blijven. Dat was voor een dagje wel even prima. Ik haalde snel mijn backpack op uit het crappy hostel en liep weer vrolijk naar mijn oude vertrouwde Khaosan World hostel, waar ik mijn laatste nachtje Tokio zou doorbrengen. Ik heb een paar uur lang heerlijk in de gratis massagestoel doorgebracht terwijl ik alle lieve verjaardagswensen op Facebook en Whatsapp las en wat Skype gesprekken voerde. Onder andere met Coenie. Ook hij vierde feest! Mijn ouders hadden zijn hok helemaal met slingers versierd.

De regenbui was aan het einde van de middag een winderige waterval geworden en schijnbaar waren zelfs de treinen stilgezet (en in Japan zegt dat veel). De dag erop zou het zelfs nog slechter weer zijn, waardoor ik er niet op vertrouwde dat mijn reis naar Kyoto door kon gaan. Ik besloot het een dagje uit te stellen en gelukkig waren beide hostels flexibel en was dat geen probleem. Helemaal zen en losgekneed kroop ik al vroeg mijn bed in om wat series te kijken. Langzaam vielen mijn ogen dicht.

Maar niet voor lang...

Wordt vervolgd!