Katers en honden

De volgende dag was een hel.

Ik heb geleerd dat Japanse drankjes een vertraagde werking hebben, maar als een bom inslaan. Wat was ik ziek! Net na het opstaan voelde ik me nog wel redelijk, dus maakte ik me - een beetje draaierig - klaar om naar Shibuja te gaan. Maar ik had me pas net omgekleed of de eerste golf borrelde op. Ik zal niet teveel in de details treden. Laten we zeggen dat het een nare ervaring was. Toch bleef ik doorzetten en was ik met Vitaliy op weg naar een plekje om te ontbijten. Voor mij hoefde het allemaal niet zo, maar Vitaliy stond er op. Ik moest en zou rijstsoep eten. Ik wilde crackers en water. Nee dat mocht niet. Hij bleef me uren aan mijn kop zeuren tot ik uiteindelijk bijna huilend toegaf. Misschien is het iets Oost-Europeaans om zo je zin door te drijven. Het deed me namelijk denken aan het gedrag van mijn Hongaarse huisgenootjes toen ik in Londen woonde. Zoals ik verwachtte maakte de soep me alleen maar zieker. 'Then you have to drink more alcohol, that really helps, trust me'. Ging hij weer. Ik dacht stik er in, en wilde zo snel mogelijk terug naar het hostel. In plaats van dat hij gewoon zijn eigen weg ging, liep hij mee terug en besloot voor ons beiden dat we de dag erop maar naar Shibuja zouden gaan. Ik had geen fut meer om er tegen in te gaan. Hij deed maar waar hij zin in had. Ik zal ook wel een negatiever beeld hebben omdat ik me zo ziek voelde.

Nadat ik nog een paar uur geslapen had voelde ik me stukken beter. Ik besloot Vitaliy het voordeel van de twijfel te gunnen en die ochtend maar te vergeten. Ik was wel heel blij dat ik net na het wakker worden nog een ander kamergenootje had ontmoet. Zijn naam was Justin, een 32 jarige Amerikaan, en kwam een stuk relaxter over. We wisselden onze reisverhalen uit en ik vroeg of hij straks ook naar beneden kwam om het Jazz concert bij te wonen. Dat leek hem een leuk idee. Eerst gingen we met zijn drieeen even wat simpels eten aan de overkant. De eerste avond had ik er ook gegeten, wat gelijk een leuke introductie van Tokio was. Je bestelt het eten namelijk via een automaat, waar je dan ook muntjes inwerpt. Het bonnetje geef je aan de chef, die het rijstgerecht dan in een kom schept, waarna je het aan de bar verorbert. En voor zo'n goedkoop maaltje is het echt lekker! Vitaliy begon wel weer te protesteren. Hij leek al een beetje geirriteerd dat ik iemand anders had meegevraagd, en hij had zijn zinnen op een ander restaurant gezet. Toen ik voorstelde dat we best onze eigen weg konden gaan en we elkaar wel weer in het hostel zagen ging hij toch mee. Pff, een beetje vermoeiend.

Om 20.00 uur begon in de bar het Jazz concert. Het verbaasde me dat ze 3 muzikanten in de kleine ruimte kwijt konden, inclusief publiek. Het groepje bestond uit de barman van de vorige avond op gitaar, en zijn vrienden; een bassist en een saxofonist. Ze maakten geweldige muziek. De gezellige inrichting en de gedempte verlichting maakten het sfeertje helemaal af. Ze speelden 2 uur lang, met maar 1 korte pauze tussendoor. Een mooi avondvullend evenement dus. Geinspireerd door Justin werkte ik de rest van de avond aan mijn dagboek. Hij schreef namelijk boekenvol over zijn avonturen en zelfs ik kwam er in voor. Het was wel lastig mijn concentratie erbij te houden, want Justin praat evenveel als hij schrijft, en waren we dus het grootste deel van de tijd aan het kletsen en filosoferen over cultuurverschillen, Dracula, religie en nog veel meer.

De volgende dag besloot Justin om ook aan te sluiten bij ons tripje naar Shibuja. Daar was ik hem erg dankbaar voor. We stonden extra vroeg op om nog even een wasmachine te delen, aangezien we allebei vandaag moesten uitchecken en liever met schone kleren op pad gingen. Tijdens het wachten verkende ik de loundry lounge. Jammer dat ik die niet eerder had ontdekt! Het had namelijk een gratis massagestoel en een terrasje met een ballenbak. Zonder te denken dook ik er enthousiast in, en pas nadat ik er uit kwam kroop er ook een fatsige spin uit :/ Brr...

Om 10.00 uur waren we dan eindelijk op weg naar een van de meest bruisende districten van Tokio, Shibuja! Bekend van de 'Shibuja Crossing', een kruispunt met zeebrapaden die diagonaal over de weg lopen en altijd super druk zijn. Daarnaast is het ook een populair gebied onder jonge mensen, vanwege de vele hippe kledingwinkels. Hier halen de 'Lolita's' veelal hun kleding. Dat zijn van die tieners/ twintigers die in hele kinderlijke, suikerzoete kleding rondlopen met 20 lagen make-up op. Het zijn net levende mangapoppetjes. De brave variant dus. Bij aankomst zagen we er al een aantal rondlopen, maar onze eerste stop was natuurlijk de Shibuja Crossing. Vanuit de Starbucks op de hoek wisselden we elkaar af met foto's maken terwijl we om de beurt het kruispunt overstaken. Kijk maar goed of je me kan vinden in de foto ;) Daarna liepen we door de naastgelegen winkelstraat, en het eerste wat mij opviel was een dierenwinkeltje. Een gevoel van cuteness-overload en walging wisselden elkaar af. De suuuuper schattige hondjes en katjes zaten namelijk opgesloten in een ontzettend kleine vitrine. Sommige leken er niet zo mee te zitten, terwijl de andere hartverscheurend tegen het raam op stond te springen als je erbij in de buurt kwam. Kon ik ze maar allemaal meenemen.

We liepen verder wat winkelstraten door, tot Justin uiteindelijk zijn trein richting Kyoto moest pakken. Hij verliet ons en Vitaliy en ik liepen verder. We zijn nog wat fashion department stores ingegaan tot we uiteindelijk besloten richting Harajuku te lopen om zowel een bekende tempel te zien, als de alternatieve winkelstraat, waar we nog veeeel meer Lolita's zouden treffen.

Meer daarover in het volgende blog!