Regina in Wonderland

De mooiste dingen gebeuren wanneer je dat niet verwacht. Zo ook mijn ervaring gisteren. De avond bruist nog levendig door mijn hoofd en verdient een blog op zichzelf. Daarom laat ik jullie nog even wachten op de andere verhalen.

Wat ik gisteren heb meegemaakt kan ik het beste omschrijven als een Alice in Wonderland experience. Wie de film kent zal de gelijkenissen zeer waarschijnlijk herkennen. Ik laat het dan ook aan jullie interpretatie over.

Zoals ik al op Facebook zei had ik binnen een paar dagen al heel veel gezien en gedaan. Ik had dus genoeg tijd over om de toeristische hoogtepunten af te wisselen met de kleinere tips uit mijn nu o zo onmisbare Lonely Planet. Een van de aangeraden café's sprong er direct voor mij uit. In een niet-zo toeristisch gebied van Tokio bevond zich café/ lounge Mugi Maru 2. Het werd omschreven als een plek waar je traditioneel op de grond aan een laag tafeltje zit, én het was de thuishaven van 'several fluffy felines' (lees: seberaw fruffy ferines). Het was een eind uit mijm weg, maar omdat ik na 18.00 uur geen plannen meer had leek hete een ideaal plekje om al kroelend met katten aan mijn blog te werken. Dus ik werk een allergiepilletje naar binnen en ga op pad.

Onmiddelijk na het uitstappen proefte ik al het aparte sfeertje. Het voelde alsof je je kilometers buiten Tokio bevond en deed zelfs een beetje Europees aan. Om bij het café te komen liep ik heuvelafwaarts langs schattige winkeltjes met voornamelijk etenswaren in de vitrines. Het was al bijna helemaal donker en de verlichting zorgde voor een romantische sfeer. Mijn LP verwees me naar een van de steegjes, waar ik al snel een kleine houten deur tegenkwam met daarop de naam van het café. Ik moest wat bukken om binnen te komen en daar was het piepklein. De ruimte was amper 3 bij 3 meter en daarvan nam de bar/ keuken het grootste deel in beslag. Maar wat een sfeertje! Het had een houten decor, veel gezellige troep en in de hoek zaten 4 alternatief uitziende Japanners me aan te gapen. Even was ik bang dat ik iemands huiskamer binnen was gelopen, maar al snel begreep ik dat de lounge boven was.

'Shoes off please.' Werd mij nog vriendelijk gevraagd door een van de mannen. Hij zag er uit als een hippie met lang zwart haar, een leren broek en een sigaret in zijn mondhoek. Gehoorzaam plaats ik mijn schoenen in het rek en ga ik boven aan een tafeltje zitten. Ook hier was de sfeer ontzettend warm en huiselijk. Er lagen tapijtjes op de grond, de ramen waren overwoekerd met planten en kleurrijke decoratie, maar, er was geen kat te bekennen. Volgens de bediening waren ze allebei buiten en zouden ze zo wel langskomen. Geduldig sipte ik aan mijn 'sangria' (of wat ervoor door moest) en begon ik te schrijven. Bijna een uur later kwam er dan eindelijk een dikke kat naar boven sjokken. Dat beest werd overladen door aandacht. Zelfs de hippie kwam ervoor naar boven. Hij ging bij mij aan tafel zitten en zo raakten we aan de praat. Blijkbaar is het beneden een soort artiesten-ontmoetingsplek. Hijzelfs is singer-songwriter, de eigenaresse heeft een gallerij en de 'barvrouw' is net als de vaste klant dichter. Hippie liet me wat van zijn muziek horen op zijn telefoon en was verder nieuwsgierig naar mij. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam en hoe ik van deze plek afwist. Ik liet hem het artikel in de LP zien en enthousiast liet hij het beneden ook aan de anderen lezen. Toen daarnaast nog eens ter sprake kwam dat ik bijna jarig wast moest ik mee naar beneden voor 'birthday alcohol'. Mijn vorige ervaring met Japanse alcohol was verre van perfect (zie volgend blog) maar ik kon dit lieve aanbod niet afslaan.

Beneden zaten ze al vrolijk op me te wachten en klapten en zongen ze happy birthday voor me. Hun enthousiasme deed me blozen. De eigenaresse schonk een mysterieus doorzichtig drankje voor me in, terwijl de hippie zijn gitaar pakte en spontaan het liedje 'Regina drank sangria' verzon. De eigenaresse snelde zich naar haar plastic blaasinstrumentje met toetsen (waarvan ik de naam niet weet) om ritmisch, met hier en daar een Josti-noot mee te spelen. De stille 50 jarige dichter in het hoekje knikte mee op de maat. Of hij was gewoon aan het knikkebollen. Volgens meneer hippie was hij altijd dronken, wat al snel duidelijk werd toen hij 5 minuten later ineens in slaap viel. 'Last week he fell out of his chair and had a big head wound. Blood everywhere!' Dit keer leken ze zich echter geen zorgen te maken en kletsten gezellig verder. Af en toe werd DD (dronken dichter) wakker om zich er in te mengen, maar viel dan na een zin of 2 weer in slaap.

Zo kletsten en dronken we een hele tijd door. Ook mocht ik zelf nog een van mijn eigen Nederlandstalige liedjes ten gehore brengen, wat ze helemaal geweldig vonden. Tussendoor kwam er nog iemand langs met hartige pannekoeken die hij speciaal voor mij had gehaald! Daarnaast kreeg ik de cd van Hippie en een gedichtenbundel van DD cadeau! Ze lieten me zo welkom voelen! Wat een geweldige, excentrieke mensen zijn dat.

De eigenaresse bleef speciaal voor mij veel langer open dan de gebruikelijke 21.00 uur, wat DD niet helemaal aankon. Extra dronken stootte hij op weg naar het toilet, een meter verderop, tegen het schoenenrek, waardoor er 10 paar schoenen door de kleine ruimte vlogen. Hangend aan Hippie's schouder vond hij uiteindelijl de weg en bleef makklijk 15 minuten op de wc hangen. Toen Hippie checkte of alles goed ging bleek dat DD al een tijdje de deur niet kon vinden en er hopeloos met zijn rug tegenaan zat.

Ik nam dit als een teken dat ik maar beter geen Japanse alcohol meer moest nuttigen die avond en nam na een uitgebreide photoshoot met Tom de kat afscheid van deze geweldige plek. Ik beloofde terug te komen als ik na Kyoto besloot om toch weer richting Tokio te komen. Met een enorme glimlach op mijn gezicht en een beetje wankelend vond ik mijn weg terug naar mijn o zo crappy hostel.

Maar daarover meer in het volgende blog!