Sunny
Blijf op de hoogte en volg Regina Aurora
22 December 2014 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Mijn reis is er een van extremen. Soms voelt het alsof alles tegen zit, en dan weer of je op een chocolade wolk zweeft, terwijl je gemasseerd wordt met chocola, terwijl je chocola eet. Oké ik heb zin in chocola.
Anyway, ik typ dit terwijl ik in bed lig in een olifanten reservaat. En ik ben lyrisch. Vandaag was al machtig en morgen volgt nóg een geweldige dag. En dat allemaal na een paar dagen vol zon, zee, strand en avontuur.
Want na een week Ho Chi Minh was het eindelijk tijd voor Phu Quoc! Een paradijselijk Vietnamees eilandje net onder de kust van Cambodja. Dit keer had mijn reisgezelschap de vorm aangenomen van een Mischa. Samen vlogen we die kant op, en binnen een uur verruilden we daarmee de grauwe grijze smog voor een strakblauwe lucht en 30+ graden met een zeebriesje. Onze eerste missie was het vinden van een koffietentje. Mischa had zo'n 3 dagen niet geslapen om de jetlag voor te zijn, en had praktisch een cafeïne-infuus nodig om bij bewustzijn te blijven. Maar waar in HCMC elk derde pand een koffiehuis is, zo zeldzaam lijken ze op het eilandje. Na een uur zoeken werd onze moeite beloond met een plastic kinderstoeltje op een stenen richel boven een strand, met uitzicht op zee. Daar genoten we van de zonsondergang met ons kopje mierzoete koffie. 'S avonds hebben we nog even gechilled bij een gloednieuw shisha tentje. Er zijn recent veel nieuwe toeristische stekjes geopend, voornamelijk door buitenlanders. De volgende dag huurden we een scootertje om de zuidoostelijke kant van het eiland te verkennen. De wegen lagen bezaaid met grote kiezels, waardoor we bijna een paar keer onderuit gingen. Het uitzicht was wel geweldig, en met de zee constant naast ons moesten we wel even pauze nemen om erin te duiken. Het water was heerlijk. Het enige nadeel is dat heel het strand bezaaid is met afval. Bij Sao Beach was het niet veel schoner. Alleen de plekjes bij een eetgelegenheid waren schoongeveegd. Daar was het dan ook prach-tig! Witte zandstranden met palmbomen en een heldere zee. Hier ontmoetten we ook Kees, een oudere hond die onze zijde niet verliet tijdens een strandwandeling. Hij leidde ons langs rotsen (en afval) naar een strandje verderop, waar we van een heerlijke cocktail genoten, en liep gezellig weer mee terug. 's Avonds aten we bij een Vietnamees eettentje populair bij de locals. En de populariteit was niet alleen te verklaren door het lekkere eten, maar ook het 'live entertainment'. Uit het niets liep er een man op het restaurant af, pakte zijn microfoon, zetten zijn speaker op standje burenruzie en begon te zingen. Al zingend liep hij door het restaurant en probeerde duidelijk wat te verkopen. Even later werd duidelijk wat het was. Nadat hij klaar was hoorden we nu vrouwelijk kattengejengel uit de speaker komen, en na even zoeken bleek een vrouw aan een tafel verderop de dader te zijn. Ik vermoed dat het karaoke moest voorstellen.
Maar genoeg gerelaxed. Het was tijd voor avontuur, voor het opzoeken van grenzen en in het diepe springen. Letterlijk. We besloten te gaan duiken. Ofja, Mischa stelde het voor, en met enigszins knikkende knieën ging ik er in mee. Nooit van mijn leven had ik gedacht dit ooit te doen. Liever uit een vliegtuig springen, heb ik wel eens gezegd. Nou kom maar op met dat vliegtuig, want ik ben a total badass! Dag 3 crossten we naar Rainbow Divers, waar we gelijk bij terecht konden. Amper een uur later stonden we in diving gear aan de rand van een zwembad. Will, een Britse chav van 19, had de taak om ons de basics te leren voordat we de volgende dag de zee op zouden gaan. Het ging verbazingwekkend goed. Binnen een uur zwommen we rond als visjes in een kom en deden we zelfs onderwater trucjes. Will was trots, en wij waren blij om deel te zijn van team Will! In de middag reden we naar het noorden van het eiland. Na een uur door een verlaten bospad te rijden kwamen we aan bij een piepklein dorpje aan een dun zandstrandje. Op een paar vissers na was het helemaal verlaten. De zee was dan ook niet echt begaanbaar met alle algen, maar het uitzicht was spectaculair.
De dag daarop was het zover: écht duiken in de échte zee. Ik was nog altijd lichtelijk zenuwachtig, maar ook super enthousiast. Met een hele groep professionele duikers van het bedrijf en een paar amateurtjes zoals wijzelf vaarden we af naar en piepklein eilandje waar we omheen zouden zwemmen. Eenmaal in het water moesten we nog een halve kilometer zwemmen voor we naar de bodem afzonken. Dat ging ook niet helemaal moeiteloos. Het lukte maar niet om te zinken, en ik raakte een beetje in paniek. Maar met 5 kilo aan gewichten in mijn zakken en een geruststellende Will lukte het uiteindelijk toch. Eenmaal onder water ging het prima. Het was echt geweldig om de onderwaterwereld te bewonderen! Ik voelde me een heuse zeemeermin. In totaal hadden we twee duiken van ongeveer 45 minuten en na afloop was ik afgepeigerd en hongerig. Gelukkig konden we op de boot lekker lunchen en nog even zonnen op het dek.
Het was schitterend weer, maar al snel werd het minder. In de middag verpestten een dikke laag wolken onze laatste strand mogelijkheid, want de volgende dag zouden we alweer vroeg naar Ho Chi Minh vliegen. Dat was althans het plan. De vlucht van 11.50 vertrok pas om 19.30!! Er waren problemen met de motor, en voor we wisten hoe laat we zouden vliegen was het ook alweer 15.00 uur. Te krap tijd om nog even terug naar de stad of het strand te gaan. Door alle chaos en luie attitude van de grondstewards kregen we het ook niet voor elkaar op een andere vlucht te worden gezet, dus het kwam neer op wachten. Arme Mischa had het niet makkelijk, want hij had sinds de avond ervoor flinke koorts. En ook ADD ik had het er zwaar mee. Op het ietepietie vliegveld was niks, dus ik verveelde me te pletter. Maar ons wachten werd in HCMC (soort van) beloond met een kamer upgrade in ons hotel. Het was enorm. Met luxe badkamer, zithoek, flatscreen en een bed van 1.80 bij 4 meter. Wat betekende dat je nog met je voeten buiten boord hing, maar de kans om de ander 's nachts een face slap te bezorgen werd aanzienlijk verlaagd. Ideale kamer om dus heel de dag in rond te hangen. Wat helaas ook het geval was. Mischa werd zieker en zieker en ook ik voelde me erg duizelig. We lieten uiteindelijk maar een dokter komen voor alle zekerheid. Wat een kwakzalver was dat. Hij sprak geen Engels en keek alleen even in je keel voor hij letterlijk een miljoen aan vergoeding vroeg (oke, in Dong, but still). Mischa schreef hij 8 medicijnen voor, die hij wijselijk niet haalde, en mij twee, die me alleen nog zieker zouden maken. Uiteindelijk zijn we met een dag rust en een kop ginger tea genoeg aangesterkt om de volgende dag nog even HCMC te verkennen, de voor mij ondertussen al vertrouwde stad. Na een dagje rondbanjeren in het centrum en het (nogmaals) bezichtigen van het War Remnants Museum en de Reunification Palace, vlogen we richting Hanoi voor de laatste paar dagen.
Het was daar een heel stuk kouder en de stad deed minder modern aan dan Ho Chi Minh. De taxirit naar ons hotel duurde ongeveer een uur, waarvan minstens 45 minuten het liedje 'Sunny' of een remix daarvan werd afgespeeld, waarop de chauffeur helemaal uit zijn plaat ging. Het hotel zelf zat middenin het oude centrum en had een aantal interessante features. De ontbijtkeuken was een gasstelletje op het balkon, het plafond op de begane vloer lekt 20 liter per uur, en als je het bad laat leeglopen snap je waarom. In plaats van dat het water meteen de afvoer in gaat, stroomt het over de badkamervloer naar een putje verderop. Als je even niet oplet staat heel de kamer blank. Hanoi zelf was een beetje grauw. Grotendeels door het grijze weer en het vele verkeer wat zit een weg door de kleine steegjes baande. Meer dan in elke andere stad die ik gezien heb was de stoep een grote parkeerplaats voor scooters, dus je móest de weg wel over in die enorme drukte. Echt een plek om te ontspannen (en uit te zieken) is het niet. De twee korte dagen daar hadden we voornamelijk de missie om een goedkope kleermaker te vinden, zodat de heer Schirris zich een maatpak kon laten aanmeten. Mission accomplished, maar wel nadat we van stoffenkastje naar de Chinese muur werden gestuurd. Zo hebben we een aardig deel van Hanoi verkend. Niet echt mijn favoriete stad. Ik was wel een beetje klaar met massale Aziatische steden. Wat mooi uitkwam, want in de avond van de 16e vloog ik alweer naar Chiang Mai, waarvandaan ik de volgende ochtend richting het Elephant Nature Park vertrok. Helaas moest ik hierbij wel afscheid nemen van Mishmish ;), die de volgende dag naar Beijing af zou reizen om nog een aantal weken met zijn imaginary brother rond te trekken.
Ondertussen ben ik alweer een week verder en sta ik bijna op het punt om naar huis te gaan. Het wordt een lange reis. Pai - Chiang Mai - Bangkok - Abu Dhabi - Schiphol - Breda. Maar naar ik verneem staat me op Schiphol een chocoladetaart en wat mensen te wachten, dus dat is een mooi vooruitzicht. Mijn volgende blog zal dus alweer mijn laatste zijn, tot ik een volgend avontuur aanga. Nu wordt het tijd om mijn tas in te pakken, mijn laatste Baht uit te geven, en afscheid te nemen van dit mooie continent. Ok, doei!
Anyway, ik typ dit terwijl ik in bed lig in een olifanten reservaat. En ik ben lyrisch. Vandaag was al machtig en morgen volgt nóg een geweldige dag. En dat allemaal na een paar dagen vol zon, zee, strand en avontuur.
Want na een week Ho Chi Minh was het eindelijk tijd voor Phu Quoc! Een paradijselijk Vietnamees eilandje net onder de kust van Cambodja. Dit keer had mijn reisgezelschap de vorm aangenomen van een Mischa. Samen vlogen we die kant op, en binnen een uur verruilden we daarmee de grauwe grijze smog voor een strakblauwe lucht en 30+ graden met een zeebriesje. Onze eerste missie was het vinden van een koffietentje. Mischa had zo'n 3 dagen niet geslapen om de jetlag voor te zijn, en had praktisch een cafeïne-infuus nodig om bij bewustzijn te blijven. Maar waar in HCMC elk derde pand een koffiehuis is, zo zeldzaam lijken ze op het eilandje. Na een uur zoeken werd onze moeite beloond met een plastic kinderstoeltje op een stenen richel boven een strand, met uitzicht op zee. Daar genoten we van de zonsondergang met ons kopje mierzoete koffie. 'S avonds hebben we nog even gechilled bij een gloednieuw shisha tentje. Er zijn recent veel nieuwe toeristische stekjes geopend, voornamelijk door buitenlanders. De volgende dag huurden we een scootertje om de zuidoostelijke kant van het eiland te verkennen. De wegen lagen bezaaid met grote kiezels, waardoor we bijna een paar keer onderuit gingen. Het uitzicht was wel geweldig, en met de zee constant naast ons moesten we wel even pauze nemen om erin te duiken. Het water was heerlijk. Het enige nadeel is dat heel het strand bezaaid is met afval. Bij Sao Beach was het niet veel schoner. Alleen de plekjes bij een eetgelegenheid waren schoongeveegd. Daar was het dan ook prach-tig! Witte zandstranden met palmbomen en een heldere zee. Hier ontmoetten we ook Kees, een oudere hond die onze zijde niet verliet tijdens een strandwandeling. Hij leidde ons langs rotsen (en afval) naar een strandje verderop, waar we van een heerlijke cocktail genoten, en liep gezellig weer mee terug. 's Avonds aten we bij een Vietnamees eettentje populair bij de locals. En de populariteit was niet alleen te verklaren door het lekkere eten, maar ook het 'live entertainment'. Uit het niets liep er een man op het restaurant af, pakte zijn microfoon, zetten zijn speaker op standje burenruzie en begon te zingen. Al zingend liep hij door het restaurant en probeerde duidelijk wat te verkopen. Even later werd duidelijk wat het was. Nadat hij klaar was hoorden we nu vrouwelijk kattengejengel uit de speaker komen, en na even zoeken bleek een vrouw aan een tafel verderop de dader te zijn. Ik vermoed dat het karaoke moest voorstellen.
Maar genoeg gerelaxed. Het was tijd voor avontuur, voor het opzoeken van grenzen en in het diepe springen. Letterlijk. We besloten te gaan duiken. Ofja, Mischa stelde het voor, en met enigszins knikkende knieën ging ik er in mee. Nooit van mijn leven had ik gedacht dit ooit te doen. Liever uit een vliegtuig springen, heb ik wel eens gezegd. Nou kom maar op met dat vliegtuig, want ik ben a total badass! Dag 3 crossten we naar Rainbow Divers, waar we gelijk bij terecht konden. Amper een uur later stonden we in diving gear aan de rand van een zwembad. Will, een Britse chav van 19, had de taak om ons de basics te leren voordat we de volgende dag de zee op zouden gaan. Het ging verbazingwekkend goed. Binnen een uur zwommen we rond als visjes in een kom en deden we zelfs onderwater trucjes. Will was trots, en wij waren blij om deel te zijn van team Will! In de middag reden we naar het noorden van het eiland. Na een uur door een verlaten bospad te rijden kwamen we aan bij een piepklein dorpje aan een dun zandstrandje. Op een paar vissers na was het helemaal verlaten. De zee was dan ook niet echt begaanbaar met alle algen, maar het uitzicht was spectaculair.
De dag daarop was het zover: écht duiken in de échte zee. Ik was nog altijd lichtelijk zenuwachtig, maar ook super enthousiast. Met een hele groep professionele duikers van het bedrijf en een paar amateurtjes zoals wijzelf vaarden we af naar en piepklein eilandje waar we omheen zouden zwemmen. Eenmaal in het water moesten we nog een halve kilometer zwemmen voor we naar de bodem afzonken. Dat ging ook niet helemaal moeiteloos. Het lukte maar niet om te zinken, en ik raakte een beetje in paniek. Maar met 5 kilo aan gewichten in mijn zakken en een geruststellende Will lukte het uiteindelijk toch. Eenmaal onder water ging het prima. Het was echt geweldig om de onderwaterwereld te bewonderen! Ik voelde me een heuse zeemeermin. In totaal hadden we twee duiken van ongeveer 45 minuten en na afloop was ik afgepeigerd en hongerig. Gelukkig konden we op de boot lekker lunchen en nog even zonnen op het dek.
Het was schitterend weer, maar al snel werd het minder. In de middag verpestten een dikke laag wolken onze laatste strand mogelijkheid, want de volgende dag zouden we alweer vroeg naar Ho Chi Minh vliegen. Dat was althans het plan. De vlucht van 11.50 vertrok pas om 19.30!! Er waren problemen met de motor, en voor we wisten hoe laat we zouden vliegen was het ook alweer 15.00 uur. Te krap tijd om nog even terug naar de stad of het strand te gaan. Door alle chaos en luie attitude van de grondstewards kregen we het ook niet voor elkaar op een andere vlucht te worden gezet, dus het kwam neer op wachten. Arme Mischa had het niet makkelijk, want hij had sinds de avond ervoor flinke koorts. En ook ADD ik had het er zwaar mee. Op het ietepietie vliegveld was niks, dus ik verveelde me te pletter. Maar ons wachten werd in HCMC (soort van) beloond met een kamer upgrade in ons hotel. Het was enorm. Met luxe badkamer, zithoek, flatscreen en een bed van 1.80 bij 4 meter. Wat betekende dat je nog met je voeten buiten boord hing, maar de kans om de ander 's nachts een face slap te bezorgen werd aanzienlijk verlaagd. Ideale kamer om dus heel de dag in rond te hangen. Wat helaas ook het geval was. Mischa werd zieker en zieker en ook ik voelde me erg duizelig. We lieten uiteindelijk maar een dokter komen voor alle zekerheid. Wat een kwakzalver was dat. Hij sprak geen Engels en keek alleen even in je keel voor hij letterlijk een miljoen aan vergoeding vroeg (oke, in Dong, but still). Mischa schreef hij 8 medicijnen voor, die hij wijselijk niet haalde, en mij twee, die me alleen nog zieker zouden maken. Uiteindelijk zijn we met een dag rust en een kop ginger tea genoeg aangesterkt om de volgende dag nog even HCMC te verkennen, de voor mij ondertussen al vertrouwde stad. Na een dagje rondbanjeren in het centrum en het (nogmaals) bezichtigen van het War Remnants Museum en de Reunification Palace, vlogen we richting Hanoi voor de laatste paar dagen.
Het was daar een heel stuk kouder en de stad deed minder modern aan dan Ho Chi Minh. De taxirit naar ons hotel duurde ongeveer een uur, waarvan minstens 45 minuten het liedje 'Sunny' of een remix daarvan werd afgespeeld, waarop de chauffeur helemaal uit zijn plaat ging. Het hotel zelf zat middenin het oude centrum en had een aantal interessante features. De ontbijtkeuken was een gasstelletje op het balkon, het plafond op de begane vloer lekt 20 liter per uur, en als je het bad laat leeglopen snap je waarom. In plaats van dat het water meteen de afvoer in gaat, stroomt het over de badkamervloer naar een putje verderop. Als je even niet oplet staat heel de kamer blank. Hanoi zelf was een beetje grauw. Grotendeels door het grijze weer en het vele verkeer wat zit een weg door de kleine steegjes baande. Meer dan in elke andere stad die ik gezien heb was de stoep een grote parkeerplaats voor scooters, dus je móest de weg wel over in die enorme drukte. Echt een plek om te ontspannen (en uit te zieken) is het niet. De twee korte dagen daar hadden we voornamelijk de missie om een goedkope kleermaker te vinden, zodat de heer Schirris zich een maatpak kon laten aanmeten. Mission accomplished, maar wel nadat we van stoffenkastje naar de Chinese muur werden gestuurd. Zo hebben we een aardig deel van Hanoi verkend. Niet echt mijn favoriete stad. Ik was wel een beetje klaar met massale Aziatische steden. Wat mooi uitkwam, want in de avond van de 16e vloog ik alweer naar Chiang Mai, waarvandaan ik de volgende ochtend richting het Elephant Nature Park vertrok. Helaas moest ik hierbij wel afscheid nemen van Mishmish ;), die de volgende dag naar Beijing af zou reizen om nog een aantal weken met zijn imaginary brother rond te trekken.
Ondertussen ben ik alweer een week verder en sta ik bijna op het punt om naar huis te gaan. Het wordt een lange reis. Pai - Chiang Mai - Bangkok - Abu Dhabi - Schiphol - Breda. Maar naar ik verneem staat me op Schiphol een chocoladetaart en wat mensen te wachten, dus dat is een mooi vooruitzicht. Mijn volgende blog zal dus alweer mijn laatste zijn, tot ik een volgend avontuur aanga. Nu wordt het tijd om mijn tas in te pakken, mijn laatste Baht uit te geven, en afscheid te nemen van dit mooie continent. Ok, doei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
