Pieken en dalen
Door: Regina
Blijf op de hoogte en volg Regina Aurora
25 November 2014 | Myanmar, Mandalay
De laatste anderhalve week in Myanmar ging razendsnel voorbij. Het kende mooie en gezellige dagen, maar helaas ook een traumatische dag. Dierenliefhebbers, wees gewaarschuwd: het gearceerde stukje is heftig. Ik ga me hard maken om deze situatie te veranderen, en wil het mede daarom wel delen.
Maar eerst: Inle Lake. Dag twee in het drijvende dorp verliep weer op ehm, golfjes. Overdag bezochten we een markt op het vasteland, wat te bereiken was via een wildwaterbaan die deed denken aan de Piraña uit de Efteling. Achter de markt lag een heuvel bezaaid met honderden stoepa's, torentjes en buddha's. In de avond bezochten we het fire balloon festival in Taunggyi, een stadje in de buurt van het meer. Ons gastgezin bracht ons erheen en loodste ons door de enorme mensenmassa en honderden kraampjes naar de open plek waar later de ballonnen zouden worden opgelaten. Helaas regende het constant, waardoor er een paar uur later nog geen enkele ballon kon opstijgen. Dat mocht de pret gelukkig niet drukken. De mensen bleven doorfeesten, dansen, zingen, en kermisattracties spelen, en daar genoten we volop van.
Onverwachts kregen we de volgende dag een herkansing op het zien van fire balloons, maar dan in Kalaw, onze volgende bestemming. De rit erheen was een avontuur op zich. Nadat we ons gastgezin en de katjes hadden uitgezwaaid, werden we weer op het bootje geloodst en afgezet bij de bushalte. Er zouden daar regelmatig mini vans naar Kalaw vertrekken. Helaas waren die allemaal stampvol. Maar gelukkig was daar een pickup truck met pas zo'n 15 man inclusief bagage in de laadruimte (van c.a. 2 bij 3 meter) Knus kropen we erbij in en ploften neer op de natte ondergrond bezaaid met zonnebloempitjes en slippers. 2 uur lang hobbelden we lichtelijk ongemakkelijk langs de rotswanden. We trotseerden regen, wind en verkopers met enorme avocado's, en kwamen uiteindelijk amper gehavend op de locatie aan. Daar werden onze twee vrije plekjes meteen ingenomen door een stuk of 20 kind monnikjes plus supervisie.
Het was erg koud in dit bergstadje, en door het WiFi gebrek de afgelopen 3 dagen waren we erg verzwakt. Tijdens onze hopeloze zoektocht naar signaal liepen we langs een feestende menigte. Nieuwsgierig mengden we ons ertussen en zagen we hoe er honderden kaarsjes in mini lampionnetjes werden aangestoken en aan een enorme doe-het-zelf fire balloon werden gebonden. We keken gefascineerd toe hoe de 'ballon' werd opgelaten, en na 5 seconden hoe het vlam vatte en naar beneden stortte. In paniek rende het publiek uiteen, omdat er aan de ballon ook een paar kilo vuurwerk was vastgebonden wat in de lucht afgestoken had moeten worden. Vanaf een veilige afstand bewonderden we een andere ballon waarbij het wel lukte.
De volgende dag hadden we een tripje gepland naar de Pindya caves, een grot die honderden gouden Boeddah's huist. Het was een mooi gezicht, maar de grotere attractie was Lonne. Tientallen toeristen wilden met deze lange blonde buitenlandse op de foto. Voorheen gebeurde dit ook al eens, en was ik ook nog wel eens het slachtoffer. Maar hoe donkerder ik werd, hoe meer de interesse afnam. Ze hebben daar trouwens echt een obsessie met wit zijn. Hun billboards beelden altijd spierwit gephotoshopte Myanmeesjes af, en tijdens het festival in Taunggyi kregen we samples van 'wit-maak creme' in onze handen gedrukt. Anyway, in de avond waren we weer terug in Kalaw, waar het vervolg van het fire festival plaatsvond. Nadat honderden mensen in een feestelijke stoet door de stad liepen, kwamen ze op een veld samen om zeven metershoge vuurwerkraketten aan te steken. Theoretisch gezien zou het vuurwerk dan boven het publiek langsschieten. In de praktijk schoot het grotendeels recht het publiek in. Na een raket te hebben overleefd vonden we het dus wel mooi geweest. De dag erna stonden we vroeg op, want we gingen hiken! (Over)moedig hadden we ons aangemeld voor een 1-dag hike door de bergen, want wij dansmeisjes zijn fit en sportief, ofzo. Juist ja. Hoewel Lonne dapper doorstapte was mijn astma schijfje die dag mijn beste vriend. Maar we hebben het al die 7 uur volgehouden! Door de afgelegen dorpjes, over de modderpaden en langs stijle bergwanden.
Tot zo ver de koelte van de bergen. De volgende dag zaten we zo'n zes uur in een stikhete bus naar het stikhete Mandalay. Daar werden we verwelkomd door een chick die midden op de hotelgang lag te slapen. Met matras en al. We hadden drie dagen daar, en hebben veel van de highlights gezien. Onder andere een praatje gemaakt met monniken in een klooster, een enorm lange houten brug zonder railingen overgelopen, en heul veul stoepa's bijeen gezien. Onze laatste avond zouden we ook nog in Mandalay doorbrengen, maar eerst hadden we nog een overnachting in Pyinoolwin, een Brits koloniaal dorpje bekend om zijn Keukenhof-achtige tuinen. Het stadje is best schattig, ondanks dat het slecht is onderhouden. Maar de tuin is door zijn policy helaas een zeer droevige bestemming.
---
The National Kandawgyi Botanical Garden is een door de overheid beheerde aangelegde tuin. Het entree geld komt dus al ongetwijfeld direct in de handen van het regime, dus dat is al een heroverweging waard. Maar daarbuiten gebeuren er in het park vreselijke dingen. Na een half uur een rondje gelopen te hebben door het ietwat saaie park, liepen we richting de uitkijktoren, langs een hond. Deze lag uitgestrekt op de grond en zag er hulpeloos uit. Een parkwachter stond er stoïcijns naast. Een beetje verward vroeg ik of alles wel oké met het diertje was en of we haar moesten helpen. Het was duidelijk een vrouwtje, en aan haar tepels te zien had ze net puppies gekregen. De man sprak geen Engels. Ik vroeg een omstander wat er aan de hand was, en die vertelde dat ze de hond hadden vergiftigd! Er waren geen honden in het park toegestaan en dit is hun dagelijks toegepaste (!!!) methode om hiermee om te gaan. Een schok ging door me heen bij dit besef en ik keek nog eens goed naar de hond. Haar ogen waren ver naar achter gedraaid en ze hapte naar adem. Duidelijk in pijn maakte ze spastische bewegingen voordat ze moedeloos alles liet lopen. Geschokt door afschuw knielde ik hyperventilerend huilend naast de hond neer, maar er was niks wat ik kon doen. Andere toeristen stapten zonder pardon over haar heen en haalden hun schouders op toen ik ze wanhopig nariep dat de hond vergiftigd was. Niemand leek het wat uit te maken hoe het beestje crepeerde van de pijn. Tientallen minuten moet ik daar gezeten hebben. Ik wilde haar niet alleen laten. Maar Lonne kon het niet aanzien en uiteindelijk ben ik ook misselijk weg gelopen. Voor het hondje was het te laat. Maar dood was ze nog lang niet. Hoe lang haar sterfproces heeft geduurd weet ik niet. Maar dat het pijnlijk was bleek overduidelijk.
Dagelijks doen ze dit, een paar keer per dag. Dit mag absoluut niet zo doorgaan! Bij thuiskomst ga ik me onmiddellijk hard maken om deze zaak te veranderen, en wellicht ga ik jullie hulp daar nog bij nodig hebben. Ik heb zelf al een idee hoe het aan te pakken, maar alle suggesties van buitenaf zijn welkom.
---
Helaas dus geen vrolijke afsluiter van het blog evenmin als van de reis. De laatste avond in Mandalay hebben we nog iets proberen op te leuken door naar een traditionele marionetten-dinershow te gaan. Het hielp gelukkig een beetje om ons Myanmar avontuur waardig af te sluiten. De volgende ochtend namen Lonne en ik namelijk alweer afscheid. Zij ging op weg naar Yangon om vanuit daar weer terug naar Nederland te reizen, en ik vloog vanaf Mandalay door naar Bangkok, waar mijn vader me al met een naambordje op stond te wachten.
Maar daarover later meer!
Maar eerst: Inle Lake. Dag twee in het drijvende dorp verliep weer op ehm, golfjes. Overdag bezochten we een markt op het vasteland, wat te bereiken was via een wildwaterbaan die deed denken aan de Piraña uit de Efteling. Achter de markt lag een heuvel bezaaid met honderden stoepa's, torentjes en buddha's. In de avond bezochten we het fire balloon festival in Taunggyi, een stadje in de buurt van het meer. Ons gastgezin bracht ons erheen en loodste ons door de enorme mensenmassa en honderden kraampjes naar de open plek waar later de ballonnen zouden worden opgelaten. Helaas regende het constant, waardoor er een paar uur later nog geen enkele ballon kon opstijgen. Dat mocht de pret gelukkig niet drukken. De mensen bleven doorfeesten, dansen, zingen, en kermisattracties spelen, en daar genoten we volop van.
Onverwachts kregen we de volgende dag een herkansing op het zien van fire balloons, maar dan in Kalaw, onze volgende bestemming. De rit erheen was een avontuur op zich. Nadat we ons gastgezin en de katjes hadden uitgezwaaid, werden we weer op het bootje geloodst en afgezet bij de bushalte. Er zouden daar regelmatig mini vans naar Kalaw vertrekken. Helaas waren die allemaal stampvol. Maar gelukkig was daar een pickup truck met pas zo'n 15 man inclusief bagage in de laadruimte (van c.a. 2 bij 3 meter) Knus kropen we erbij in en ploften neer op de natte ondergrond bezaaid met zonnebloempitjes en slippers. 2 uur lang hobbelden we lichtelijk ongemakkelijk langs de rotswanden. We trotseerden regen, wind en verkopers met enorme avocado's, en kwamen uiteindelijk amper gehavend op de locatie aan. Daar werden onze twee vrije plekjes meteen ingenomen door een stuk of 20 kind monnikjes plus supervisie.
Het was erg koud in dit bergstadje, en door het WiFi gebrek de afgelopen 3 dagen waren we erg verzwakt. Tijdens onze hopeloze zoektocht naar signaal liepen we langs een feestende menigte. Nieuwsgierig mengden we ons ertussen en zagen we hoe er honderden kaarsjes in mini lampionnetjes werden aangestoken en aan een enorme doe-het-zelf fire balloon werden gebonden. We keken gefascineerd toe hoe de 'ballon' werd opgelaten, en na 5 seconden hoe het vlam vatte en naar beneden stortte. In paniek rende het publiek uiteen, omdat er aan de ballon ook een paar kilo vuurwerk was vastgebonden wat in de lucht afgestoken had moeten worden. Vanaf een veilige afstand bewonderden we een andere ballon waarbij het wel lukte.
De volgende dag hadden we een tripje gepland naar de Pindya caves, een grot die honderden gouden Boeddah's huist. Het was een mooi gezicht, maar de grotere attractie was Lonne. Tientallen toeristen wilden met deze lange blonde buitenlandse op de foto. Voorheen gebeurde dit ook al eens, en was ik ook nog wel eens het slachtoffer. Maar hoe donkerder ik werd, hoe meer de interesse afnam. Ze hebben daar trouwens echt een obsessie met wit zijn. Hun billboards beelden altijd spierwit gephotoshopte Myanmeesjes af, en tijdens het festival in Taunggyi kregen we samples van 'wit-maak creme' in onze handen gedrukt. Anyway, in de avond waren we weer terug in Kalaw, waar het vervolg van het fire festival plaatsvond. Nadat honderden mensen in een feestelijke stoet door de stad liepen, kwamen ze op een veld samen om zeven metershoge vuurwerkraketten aan te steken. Theoretisch gezien zou het vuurwerk dan boven het publiek langsschieten. In de praktijk schoot het grotendeels recht het publiek in. Na een raket te hebben overleefd vonden we het dus wel mooi geweest. De dag erna stonden we vroeg op, want we gingen hiken! (Over)moedig hadden we ons aangemeld voor een 1-dag hike door de bergen, want wij dansmeisjes zijn fit en sportief, ofzo. Juist ja. Hoewel Lonne dapper doorstapte was mijn astma schijfje die dag mijn beste vriend. Maar we hebben het al die 7 uur volgehouden! Door de afgelegen dorpjes, over de modderpaden en langs stijle bergwanden.
Tot zo ver de koelte van de bergen. De volgende dag zaten we zo'n zes uur in een stikhete bus naar het stikhete Mandalay. Daar werden we verwelkomd door een chick die midden op de hotelgang lag te slapen. Met matras en al. We hadden drie dagen daar, en hebben veel van de highlights gezien. Onder andere een praatje gemaakt met monniken in een klooster, een enorm lange houten brug zonder railingen overgelopen, en heul veul stoepa's bijeen gezien. Onze laatste avond zouden we ook nog in Mandalay doorbrengen, maar eerst hadden we nog een overnachting in Pyinoolwin, een Brits koloniaal dorpje bekend om zijn Keukenhof-achtige tuinen. Het stadje is best schattig, ondanks dat het slecht is onderhouden. Maar de tuin is door zijn policy helaas een zeer droevige bestemming.
---
The National Kandawgyi Botanical Garden is een door de overheid beheerde aangelegde tuin. Het entree geld komt dus al ongetwijfeld direct in de handen van het regime, dus dat is al een heroverweging waard. Maar daarbuiten gebeuren er in het park vreselijke dingen. Na een half uur een rondje gelopen te hebben door het ietwat saaie park, liepen we richting de uitkijktoren, langs een hond. Deze lag uitgestrekt op de grond en zag er hulpeloos uit. Een parkwachter stond er stoïcijns naast. Een beetje verward vroeg ik of alles wel oké met het diertje was en of we haar moesten helpen. Het was duidelijk een vrouwtje, en aan haar tepels te zien had ze net puppies gekregen. De man sprak geen Engels. Ik vroeg een omstander wat er aan de hand was, en die vertelde dat ze de hond hadden vergiftigd! Er waren geen honden in het park toegestaan en dit is hun dagelijks toegepaste (!!!) methode om hiermee om te gaan. Een schok ging door me heen bij dit besef en ik keek nog eens goed naar de hond. Haar ogen waren ver naar achter gedraaid en ze hapte naar adem. Duidelijk in pijn maakte ze spastische bewegingen voordat ze moedeloos alles liet lopen. Geschokt door afschuw knielde ik hyperventilerend huilend naast de hond neer, maar er was niks wat ik kon doen. Andere toeristen stapten zonder pardon over haar heen en haalden hun schouders op toen ik ze wanhopig nariep dat de hond vergiftigd was. Niemand leek het wat uit te maken hoe het beestje crepeerde van de pijn. Tientallen minuten moet ik daar gezeten hebben. Ik wilde haar niet alleen laten. Maar Lonne kon het niet aanzien en uiteindelijk ben ik ook misselijk weg gelopen. Voor het hondje was het te laat. Maar dood was ze nog lang niet. Hoe lang haar sterfproces heeft geduurd weet ik niet. Maar dat het pijnlijk was bleek overduidelijk.
Dagelijks doen ze dit, een paar keer per dag. Dit mag absoluut niet zo doorgaan! Bij thuiskomst ga ik me onmiddellijk hard maken om deze zaak te veranderen, en wellicht ga ik jullie hulp daar nog bij nodig hebben. Ik heb zelf al een idee hoe het aan te pakken, maar alle suggesties van buitenaf zijn welkom.
---
Helaas dus geen vrolijke afsluiter van het blog evenmin als van de reis. De laatste avond in Mandalay hebben we nog iets proberen op te leuken door naar een traditionele marionetten-dinershow te gaan. Het hielp gelukkig een beetje om ons Myanmar avontuur waardig af te sluiten. De volgende ochtend namen Lonne en ik namelijk alweer afscheid. Zij ging op weg naar Yangon om vanuit daar weer terug naar Nederland te reizen, en ik vloog vanaf Mandalay door naar Bangkok, waar mijn vader me al met een naambordje op stond te wachten.
Maar daarover later meer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
