Lost in Google Translation

Zo, nu ik in Kyoto ben kan ik eindelijk eens ademhalen, uitslapen en mijn blog bijhouden. Aan de ene kant is de rust een welkome verandering, maar aan de andere kant ben in blij dat ik de Tokio chaos toch nog een paar dagen extra kan meemaken. Ook Osaka schijnt erg leuk te zijn, waar ik maandag voor 4 nachten vertoef.

Tot nu toe vind ik Kyoto een beetje saai. Ik verblijf in een Ryokan (een traditionele guesthouse), maar ondanks dat het speciale en nieuwe ervaring is, is de levendigheid ver te zoeken. Misschien ben ik een beetje verwend door mijn hostel ervaring in Tokio, want met 100 gasten en een lounge/ bar was er altijd wel wat te beleven. Hier is er maar 1 kamer met daarin 2 stapelbedden en tot nu toen heb ik steeds maar 1 kamergenootje gehad. Beiden Japans, en beiden spraken ze geen Engels. De eerste avond hebben Hitosji en ik nog een poging tot communicatie gewaagd en zijn we zelfs samen ergens gaan eten. Met de hulp van Google Translate en handgebaren zijn we nog een end gekomen, maar een groot deel van de tijd viel het gesprek akelig stil. De volgende dag vertrok Hitosji alweer, maar liet een super lief briefje achter in Google Translate Engels, waarin hij vertelde hoe leuk hij die avond vond en zich verontschuldigde voor zijn gebrekkige Engels. Wat zijn die Japanners toch lief!

Ikzelf besloot om die dag de gouden tempel te bekijken en te ontspannen in een 'onsen', een Japans badhuis. Bij de gouden tempel was het stervensdruk. Honderden schoolkinderen hadden net die dag een uitstapje, en dus liep ik het grootste deel achter een horde luidruchtige uniformpjes aan. Daar was ik dus snel wel. Ook in de onsen hield ik het niet te lang uit, want het badwater was makkelijk 50 graden en er was niet veel variatie. Om toch nog het beste van de dag te maken besloot ik om mezelf te trakteren op sushi in het populaire geisha district Poncho-cho. De sushi was heerlijk en het personeel vriendelijk. Wel was het duidelijk een toeristenspot, want er was in de verste verte geen Japanner te bekennen. Na een snelle maaltijd heb ik nog uitgebreid door de smalle, door lampionnen verlichte straatjes gelopen en heb tot mijn vreugd 1 hele geisha gezien. Wie had gedacht dat die krengen zo snel konden lopen op die slippertjes? Voordat ik mijn telefoon erbij kon pakken om een foto te maken was ze alweer verdwenen.

Maar gelukkig had ik vandaag een herkansing. Na kilometers te hebben afgelegd en honderden trappen te hebben beklommen van de Fushimi-Inara Taisha (bekende tempel met honderden oranje poorten), ben ik opnieuw naar die wijk gegaan. Dit keer vergezeld door 2 Spaanse kerels die ik halverwege de trappen tegenkwam. En we hadden geluk! Al binnen een paar minuten kwamen we wel 5 geisha tegen! Een aantal aan de arm van een rijke zakenman, terwijl de anderen in hun eentje met een rotgang door het steegje flitsten. Ik heb een paar (bewogen) foto's kunnen maken.

So far mijn belevenissen in Kyoto. Morgen ga ik naar de Arashiyama Bamboo Grove, maar daar later meer over. Nu tijd om terug te blikken op mijn tijd in Tokio. We waren gebleven bij vrijdag 10 oktober (jeetje, alweer een week geleden!). Vitaliy en ik waren op weg van Shibuja naar Harajuku, waar ons een mix van levende traditie en ultramoderne techniek te wachten stond. Als eerste begaven we ons naar de Meiji Jingu, een enorme tempel ten midden van een park. We hadden het geluk dat het een populaire trouwdag bleek, want we zagen er meerdere bruidjes in traditionele kledij. Ze lieten zich uitgebreid fotograferen alvorens zich in een stoet naar de tempel te begeven voor de ceremonie. Even leek het alsof je terug in de tijd ging, terwijl nog geen 500 meter verderop de hypermoderne techniek je letterlijk verwelkomde. Na de tempel liepen we per toeval langs een robot showroom en nieuwsgierig stapten we binnen. Het personeel wenkte ons vriendelijk verder en zette ons neer bij een Engels sprekende robot. Enthousiast greep ik de kans om een guessing game met hem te spelen, waarbij hij binnen 20 vragen moest raden aan wie ik dacht. Check mijn facebook voor het o zo toffe filmpje!

Helemaal happy huppelde ik daarna verder de winkelstraat door. We gingen onder andere nog even een grote speelgoedwinkel binnen waar merchandise van allerlei bekende kinderfiguren verkocht werd, inclusief Nijntje! (Of Miffi, zoals ze hier genoemd wordt). Maar dat was verre van het vreemdste van wat ze daar hadden. Een van de bekendere Japanse kindefiguren is een stuk zalm. Niet een hele vis, nee een plakje, zoals je ze bij de sushi krijgt. Ze verkochten daar serieus een opblaasvariant van om rond je hoofd te binden. Only in Japan, right.

Ietsjes verderop was de bekende Takeshita-dori, de straat waar de bekende Goth-loli's hun kleding halen. Erg veel liepen er op dat moment niet rond, maar de winkeltjes hadden een vermakelijke uitstraling. Halverwege stopten we om een vreemde lekkernij te proberen: versgebakken chips met een topping van maple syrup en cream cheese. De smaak was even wennen, maar al snel smaakte het naar meer. We sloten de avond af met een tripje naar Shinjuku, waar je gratis vanaf het Tokyo Metropolitan Government building een prachtig uitzicht had over de stad.

Vitaliy ging hierna nog wat drinken in Shibuja, maar ik moest helaas door om in te checken in mijn crappy hostel. Ik probeerde het zo lang mogelijk uit te stellen, want werkelijk alles was beter dan een avond opgesloten zitten in een hok waar een hond nog claustrofobisch van wordt. Het was zelfs te klein om de fouton er helemaal in uit te vouwen, waardoor het uiteinde schuin tegen de muur omhoog stak. Omdat ik ook nog eens mijn backpack erop kwijt moest had ik nog amper 1 meter over om op te slapen. Ik rolde mezelf op als een katje en keek als troost nog wat Britse panelshows op mijn telefoon alvorens ik uiteindelijk uitgeput in slaap viel.

De volgende ochtend stond ik vroeg op om zo snel mogelijk zo ver mogelijk van het stinkhostel vandaan te raken. Het was zaterdag en dus was er vast genoeg te doen. Opnieuw ging ik richting het nu nog drukkere Shibuja, waarna ik me richting het luxe Roppingi begaf. Mijn Lonely Planet had het aangeraden, maar ik vond het tegenvallen. Iets te snobbig voor mijn doen. Daarom heb ik maar een paar uur in de nabijgelegen Mac doorgebracht om een plan te maken voor de rest van de dag. Het schijnt daar vrij normaal te zijn om na het eten nog uren te blijven hangen. Meerdere jongeren hadden boeken en laptops mee, en er sliepen zelfs een aantal met hun hoofd op tafel! Zo ver ging ik nog net niet, dus vervolgde ik uiteindelijk mijn weg richting Tokyo Tower en daarna het nu al legendarische Mugi-Maru 2.

Wordt vervolgd!